خاطرات مدرسه

می خوام از دورانی که با کودکان استثنایی بودم را برایتان تعریف کنم از روزهایی که روزهای خدا بودند و و همه بندگان خداهم در آن زندگی می کردند  و به قول امام راحل (ره ) خدمت به کودکان استثنایی خدممت به نبی اکرم است  

روزهایی که همه کودکان با امید به مدرسه می آمدند و می رفتند  

یک دانش آموز کم توان ذهنی که همه روزه با خودش 3 تا نان بربری با خودذش می آورد و اتفاقا" همه را هم می خورد یک روز که از کنارش رد می شدم شنیدم  که با خودش ترانه می خونه  وتا منو دید ازم عذر خواهی کرد و فرار کرد اون روز با هاش حرف نزدم روز بعد وقتی آمد رفتم با او کمی احوال پرسی کردم و از خواستم که به دفتر بیاید اما او ترسیده بود و فکر می کرد که من می خواهم  با او دعوا کنم ولی نمی دانست که من یک دوست برای خودم پیدا کرده بودم  

کمی از خودش و از خانوادش پرسیدم با اینکه شناخت کافی از خانواده او داشتم اما برای شروع بد نبود و کم کم به اصل موضوع پرداختم و اینکه چه صدای خوبی داره و چه قدر خوب می خواند و با استفاده از جملات خودش بااو صحبتم را گرمتر کردم و از او خواستم که با هم یک مطلبی را بخوانیم و چیزی نگذشت که از او خواستم تا ترانه ای  که دیروز می خوانده برایم بخواند و اون هم به من اعتماد کرد و با زبان شیرین و لکنتی خودش از ترانه های ترکیه برایم خواند با توجه به اینکه کم توان ذهنی بود اما دو سه بیت از ترانه را با همان آهنگ خوانندگان تر ک برایم خواند واین تا  

 آخرین روزی که به علت کبر سنی بودنش از مدرسه خداحافظی کرد ادامه داشت    

و من و او با هم یک دوست شده بودیم و او هر روز بخاطر دیدار با من وخواندن شعر یا ترانه زودتر از همه نیم ساعت قبل از شروع زنگ آموزش می آمد و حدود 10 دقیقه با هم بودیم و او هر کاری که می کرد من از آن اطلاع داشتم