مثنوی منتشر نشده سیدجواد میری

کاش زهرا هم زیارتگاه داشت

                           

ای تجلی‌گاه نور کبریا
فاطمه ای بهترین عبد خدا

آفرینش پای‌بست مَقدمت
زنده عیسی‌دم بود از یک دمت

ای فدایت جان من جانان من
ای تولایت همه ایمان من

ای بهار بی‌زمستان علی
ای دل و جان از ولایت منجلی

آسمان‌ها خیره در اعجاز تو
مصطفی دارد همیشه ناز تو

قبله من، کعبه من، خانه‌ات
روح عاشق‌گشته‌ام پروانه‌ات

حجره‌ات والاتر از هفت آسمان
دوست‌دارانت ز آتش در امان

شیر میدان نبردی فاطمه
اسوه مردان مردی فاطمه

دشمن تو تا به حیدر چیره شد
آسمان هفت‌عالم تیره شد

جان خود وقف ولایت کرده‌ای
با دفاع خود قیامت کرده‌ای

در میان کوچه غوغا کرده‌ای
مشت دشمن را تو خود وا کرده‌ای

بین دیوار و در ای روح نبی
ناله می‌کردی علی جان یا علی

ای شفابخش دل‌ بیمارها
ای خجل از یاد تو مسمارها

مخزن اسرار حیدر سینه‌ات
روح پاکی‌ها دل آیینه‌ات

ای خدای عشق، ای عشق علی
روز و شب گویم به آوای جلی

روز و شب گویم به صد شور و نوا
تا رسد این گفته بر عرش خدا

«کاش از قلبم به قلبش راه داشت»
کاش زهرا هم زیارتگاه داشت

کاش از شوقم چنان مرغ سحر
می‌زدم گرد مزارش بال و پر

می‌پریدم تا کنار تربتش
می‌شنیدم ناله‌های غربتش

خبرگزاری فارس